Abstract : | Ο κόσμος υπέστη αναταραχή όταν ξέσπασε η Μεγάλη Ύφεση. Τράπεζες, επιχειρήσεις, και το κοινό υπέκυψαν στους τροχούς της οικονομικής ύφεσης. Οι τομείς της μεταποίησης και της γεωργίας επιδεινώθηκαν, η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη και πολλά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα χρεοκόπησαν. Ο Τζον Μέιναρντ Κέινς πρωτοστάτησε στην πρώτη μακροοικονομική θεωρία που προσπάθησε να εξηγήσει και να αναλύσει τους μηχανισμούς της Μεγάλης Ύφεσης μέσω των επιπτώσεων της συνολικής ζήτησης στον πληθωρισμό και την παραγωγή. Τα κεϋνσιανά οικονομικά ευδοκίμησαν μέχρι τη δεκαετία του 1960, όταν ο μονεταρισμός ξεκίνησε μια μακροοικονομική επανάσταση. Διατυπωμένη από τον Μίλτον Φρίντμαν, η θεωρία αυτή αντιτάχθηκε στις βασικές αρχές των κεϋνσιανών οικονομικών και μετατόπισε την προσοχή στις επιπτώσεις της κεντρικής τραπεζικής και της προσφοράς χρήματος στην οικονομία. Κατά τον στασιμοπληθωρισμό της δεκαετίας του 1970, η φήμη των κεϋνσιανών οικονομικών υποχώρησε περαιτέρω, καθώς αντιφάσκει με την αντίληψη του Κέινς για τα αντισταθμιστικά οφέλη του πληθωρισμού και της ανεργίας. Μια νέα μακροοικονομική θεωρία προέκυψε λόγω των επικρίσεων, ιδίως της κριτικής του Λούκας. Τα Νέα Κλασικά Οικονομικά οικοδόμησαν την ταυτότητά τους γύρω από το νεοκλασικό πλαίσιο, χρησιμοποιώντας μικροοικονομικά θεμέλια στη μακροοικονομική ανάλυση. Οι δύο κύριες υποθέσεις των Νέων Κλασικών Οικονομικών είναι οι ορθολογικές προσδοκίες και η μεγιστοποίηση της χρησιμότητας. Στο ίδιο χρονικό διάστημα, τα οικονομικά της Προσφοράς έκαναν το ντεμπούτο τους, αντιτιθέμενα στην κεϋνσιανή οικονομική σκέψη. Αυτή η μακροοικονομική θεωρία πρότεινε ότι το ελεύθερο εμπόριο, η μείωση των ρυθμίσεων και η μείωση των φόρων θα έφερναν οικονομική ανάπτυξη. Αυτές οι τέσσερις μακροοικονομικές θεωρίες αναπτύχθηκαν με την πάροδο του χρόνου και δημιούργησαν πολλούς επικρατέστερους απογόνους, όπως τα Νέα Κεϋνσιανά Οικονομικά που υιοθέτησαν τόσο κεϋνσιανά όσο και νεοκλασικά στοιχεία. The world suffered turbulence when the Great Depression broke out. Banks, businesses, and the public yielded to the wheels of the economic recession. The manufacturing and agriculture sectors deteriorated, unemployment skyrocketed, and many financial institutions went bankrupt. John Maynard Keynes pioneered the first macroeconomic theory that tried to explain and analyze the mechanics of the Great Depression through the effects aggregate demand holds on inflation and output. Keynesian economics thrived until the 1960s when Monetarism initiated a macroeconomic revolution. Formulated by Milton Friedman, this theory countered the basic tenets of Keynesian economics and shifted the attention to the effects of central banking and the money supply on the economy. In the 1970s stagflation, the reputation of Keynesian economics declined further as it contradicted Keynes’s comprehension of the inflation and unemployment tradeoffs. A new macroeconomic theory emerged because of the criticisms, especially Lucas Critique. New Classical economics built its identity around the neoclassical framework, utilizing microeconomic foundations in macroeconomic analysis. The two main hypotheses of the New Classical economics are rational expectations and utility maximization. In the same timeframe, Supply-side economics debuted, opposing Keynesian economic thought. This macroeconomic theory proposed that free trade, reducing regulation, and decreasing taxes would bring economic growth. Those four macroeconomic theories developed over time and created many prevalent descendants, like the New Keynesian economics that adopted both Keynesian and New Classical elements.
|
---|