| Abstract : | Σκοπός της διπλωματικής εργασίας είναι να εισάγει την έννοια του επιτοκίου μηδενικού κινδύνου (Επιτοκίου περιουσιακού στοιχείου χωρίς κίνδυνο), την περιγραφή ορισμένων προσεγγίσεων για τον υπολογισμό του, όπως και τις αναθεωρήσεις καθώς και τις μεταβολές στον τρόπο χρήσης του, ειδικά μετά την έναρξη της κρίσης την οποία διανύουμε, έναρξη που από πολλούς αναλυτές σηματοδοτεί η 9η Αυγούστου του 2007,ημερομηνία κατά την οποία η BNP Paribas εξέφρασε αδυναμία πληρωμής τριών αμοιβαίων κεφαλαίων, λόγω έλλειψης ρευστότητας και αδυναμίας τιμολόγησης CDO’s αμερικάνικων στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου. Μέσα στα πλαίσια της κρίσης αυτής, τα χρηματοοικονομικά μοντέλα που στηρίζονται στο επιτόκιο μηδενικού κινδύνου πρέπει να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα που μεταβάλλονται ραγδαία καθημερινά. Αρχικά, στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται μια σύντομη αναφορά στην έννοια του επιτοκίου και μια εκτενέστερη στο επιτόκιο μηδενικού κινδύνου, όπως και στο περιουσιακό στοιχείο που δεν εμπεριέχει κίνδυνο, από την άποψη του επενδυτή, με συνοπτικές ιστορικές αναδρομές. Στη συνέχεια, στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζεται συνοπτικά η έννοια του δανειστή της εσχάτης προσφυγής, το ρόλο του κατά τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις και κατά πόσο διαφυλάσσει την οντότητα του περιουσιακού στοιχείου χωρίς κίνδυνο. Έπειτα, στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζονται οι βασικές εφαρμογές που έχει στη χρηματοοικονομική θεωρία, όπως το Capital Market Line, το CAPM, η τιμολόγηση παραγώγων προϊόντων προαίρεσης αγοράς και πώλησης μέσω Black and Scholes κ.α. Στο τέταρτο κεφάλαιο παρακολουθούμε τα αίτια που οδήγησαν στην κρίση και τα βασικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν και σηματοδότησαν μια εποχή συνεχούς πτώσης της οικονομικής δραστηριότητας σε παγκόσμια κλίμακα. Στο πέμπτο κεφάλαιο μελετάμε τις συμβάσεις ανταλλαγής πιστωτικού κινδύνου, τη στρατηγική που μπορεί να εξασφαλίσει απόδοση μηδενικού κινδύνου, όπως και τον ρόλο των συμβάσεων αυτών στη διαμόρφωση του επενδυτικού κλίματος παγκοσμίως. Στη συνέχεια, στο έκτο κεφάλαιο εξετάζουμε τα επιτόκια αναφοράς για το επιτόκιο μηδενικού κινδύνου από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τράπεζες, κυρίως μέσω διατραπεζικής αγοράς, τα σκάνδαλα που αμφισβητούν την εγκυρότητά τους, όπως και τη νέα πρόταση σχετικά με τη χρήση συμβάσεων ανταλλαγής ολονύκτιου επιτοκίου. Στο έβδομο κεφάλαιο παρουσιάζεται η προσπάθεια προσέγγισης του επιτοκίου μηδενικού κινδύνου μέσα από ένα χρηματοοικονομικό μοντέλο -το οποίο αποτελεί την καινοτομία της παρούσας διατριβής- : ενός εικονικού χρηματοοικονομικού περιβάλλοντος, όπου υπάρχουν μόνο δύο κράτη των οποίων και συνδυάζουμε τα τρίμηνα κρατικά ομόλογα, χρησιμοποιώντας το κλασικό μοντέλο του Markowitz για δύο περιουσιακά στοιχεία και το μοντέλο E.W.M.A. για τυπικές αποκλίσεις που η βαρύτητά τους είναι ανάλογη του πρόσφατου χρονικού ορίζοντα. Η συμβολή αυτού του μοντέλου στο χώρο της χρηματοοικονομικής έγκειται στο γεγονός ότι η «πρόσφατη και γεμάτη απότομες και μεγάλεςμεταβολές1 ιστορία» έχει μεγαλύτερη αξία για την επεξεργασία των δεδομένων που θα μας οδηγήσουν σε επενδυτικές αποφάσεις. Γεγονότα που έχουν σχέση με το άμεσο παρελθόν έχουν πολύ μεγαλύτερη επίδραση στις αναμενόμενες μελλοντικές αποδόσεις. Κατά συνέπεια τα τελευταία 6 χρόνια και από τη στιγμή που ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, δε μπορούμε να στηριζόμαστε σε μεγάλο βαθμό σε δεδομένα εποχών όπου οι «αγορές κάλπαζαν». Επί πλέον πριν την κρίση του 2007-2008 η βιβλιογραφία στο χώρο της Χρηματοοικονομικής θεωρίας χρησιμοποιούσε ως περιουσιακό στοιχείο χωρίς κίνδυνο ένα τρίμηνο κρατικό ομόλογο, ενώ κατά τη δική μας ανάλυση προτιμούμε δύο, ώστε να επιτευχθεί μεγαλύτερη διασπορά-και συνεπώς και ουσιαστική μείωση- του κινδύνου. Έτσι η περεταίρω μείωση του κινδύνου αποτελεί το δικό μας «λιθαράκι» στη Χρηματοοικονομική θεωρία για να κατασκευάσουμε ένα περιουσιακό στοιχείο χωρίς κίνδυνο. Τέλος, στο όγδοο κεφάλαιο το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται στα συμπεράσματα και τους προβληματισμούς που μπορεί να καταλήξει κανείς μετά από την παραπάνω έρευνα, αν τελικά έτσι όπως διαμορφώνονται οι συνθήκες της αγοράς έχουμε το περιθώριο να συζητάμε για επιτόκιο μηδενικού κινδύνου ή για επιτόκιο ελάχιστου δυνατού κινδύνου και κατά πόσο η ορθολογικότητα και η αποστροφή στον κίνδυνο των επενδυτών-καταναλωτών είναι σταθερές παράμετροι ή μεταβάλλονται στα πλαίσια μιας κοινωνικής επιστήμης που επηρεάζεται από το κλίμα ευφορίας, παρασύροντάς τους στην ανάληψη επενδύσεων υπέρμετρων κινδύνων.
|
|---|
Copyright © 2013 Library AUEB. All rights reserved.