| Abstract : | Heritage has always been a source of identity and pride for humanity. The protection and the conservation of the world’s common legacy has led in international cooperation in many cases through history. Also, heritage has been a producer and a product of diplomacy and was recognized as a soft power tool. The globalization that flourished during the 21st century, led to the creation of UNESCO, an intergovernmental organization whose goal is to achieve world peace by using education, sciences and culture. The cultural sector of this organization recognizes the role that heritage plays in international affairs and pays a lot of attention to its preservation. For this reason, UNESCO fosters a number of different conventions that cover all aspects of heritage; among them is the World Heritage Convention that protects natural and cultural properties, which is the subject of this paper. Τhe Convention has led to international cooperation for the protection of the monuments inscribed in its World Heritage List through a number of programs and it has also been a mean to achieve Within both UNESCO and WHC, a complex set of relations has been created among its participants, who come from states, IOs, NGOs, the private sector and locals. These stakeholders are responsible for the current actions related to heritage; they cooperate, they disagree, or they introduce new ideas. However, as any organization, in order to achieve its goals has to tackle a number of challenges that threaten the monuments, such as climate change, natural disasters, armed conflict, human infrastructure and bad management that eventually could lead them to oblivion. Additionally, it has to eliminate all the inefficiencies that occur internally. The observation of all the above will reveal the performance of UNESCO in the protection and the preservation of the World Heritage.
Η πολιτιστική κληρονομιά αποτελούσε πάντα μια μορφή ταυτότητας και πηγή υπερηφάνειας για τους ανθρώπους. Η προστασία και η διατήρηση της παγκόσμιας κληρονομιάς οδήγησε σε αρκετές περιπτώσεις σε διεθνή συνεργασία μεταξύ των κρατών. Επιπλέον, η πολιτιστική κληρονομιά υπήρξε παραγωγός και προϊόν διπλωματίας και αναγνωρίζεται ως ένα εργαλείο ήπιας δύναμης. Η παγκοσμιοποίηση που άνθισε τον 21ο αιώνα, οδήγησε στην δημιουργία της UNESCO, ενός διακρατικού οργανισμού που έχει ως στόχο να επιτύχει την παγκόσμια ειρήνη μέσω της εκπαίδευσης, των επιστημών και του πολιτισμού. Ο πολιτιστικός τομέας αυτού του οργανισμού αναγνωρίζει τον ρόλο που διαδραματίζει η πολιτιστική κληρονομιά στις διεθνείς σχέσεις και δίνει μεγάλη έμφαση στην διατήρηση της. Για αυτόν τον σκοπό, η UNESCO έχει υιοθετήσει μία σειρά από συνθήκες που καλύπτουν όλα τα είδη πολιτισμικής κληρονομιάς, μεταξύ των οποίων και η Συνθήκη για την Προστασία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, η οποία είναι και το αντικείμενο αυτής της μελέτης.Η εν λόγω Συνθήκη έχει οδηγήσει σε διεθνείς συνεργασίες για τη προστασία των μνημείων που βρίσκονται εγγεγραμμένα στην Λίστα με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς μέσω διάφορων προγραμμάτων και επίσης έχει αποτελέσει ένα μέσο για την επίτευξη της πολιτισμικής αποδοχής. Εντός της UNESCO και της Συνθήκης έχει αναπτυχθεί ένα σύνθετο δίκτυο σχέσεων μεταξύ των συμμετεχόντων που εκπροσωπούν κράτη, διακυβερνητικούς οργανισμούς, ΜΚΟ, τον ιδιωτικό τομέα και τους γηγενείς πληθυσμούς. Τα μέρη αυτά είναι υπεύθυνα για τις δράσεις που σχετίζονται με την κληρονομιά: συνεργάζονται, διαφωνούν ή εισάγουν νέες ιδέες. Όμως, όπως κάθε οργανισμός, πρέπει να αντιμετωπίσει μια σειρά από προκλήσεις, ούτως ώστε να επιτύχει τους στόχους του, αυτές είναι η κλιματική αλλαγή, οι φυσικές καταστροφές, οι ένοπλες συγκρούσεις, η κατασκευή νέων υποδομών και η ελλιπής διαχείριση. Παράλληλα, πρέπει να εξαλείψει τις ανεπάρκειες που εντοπίζονται στο εσωτερικό του. Η παρατήρηση όλων αυτών θα αποκαλύψει την απόδοση της UNESCO στο κομμάτι της προστασίας και της διατήρησης της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομίας.
|
|---|
Copyright © 2013 Library AUEB. All rights reserved.