Περίληψη : | Την προηγούμενη δεκαετία οι περισσότερες βιομηχανίες σε όλο τον κόσμο ξεκινούν να εκδίδουν μεγάλο αριθμό πράσινων ομολόγων. Ένας από τους λόγους είναι ότι οι περιβαλλοντικοί επενδυτές είναι πρόθυμοι να πληρώσουν έξτρα για αυτά τα ομόλογα, δίνοντας έτσι στον εκδότη έναν φθηνότερο τρόπο έκδοσης χρέους, δηλαδή, χαμηλότερο κόστος κεφαλαίου. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να εξετάσει εάν αυτή η πράσινη υπερτίμηση υπάρχει στη ναυτιλιακή αγορά, η οποία σχετικά πρόσφατα άρχισε να εκδίδει πράσινα ομόλογα, αλλά με πολύ πιο αργό ρυθμό από άλλους κλάδους. Η μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε είναι η παλινδρόμηση δεδομένων πάνελ, παρόμοια με τους Kavussanos & Tsouknidis (2014). Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι τα πράσινα ναυτιλιακά ομόλογα δεν επιτυγχάνουν υπερτίμηση στην αγορά και επομένως αντιμετωπίζονται όπως τα συμβατικά ομόλογα, σηματοδοτώντας τη μη ελκυστικότητα του κλάδου στους προαναφερθέντες φιλοπεριβαλλοντικούς επενδυτές. Το αποδίδουμε σε δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, η φύση της ναυτιλιακής βιομηχανίας την καθιστά μη ελκυστική για τους περιβαλλοντικά συνειδητοποιημένους επενδυτές, επειδή είναι σημαντικός ρυπαίνων και ασχολείται πολύ με την μεταφορά ορυκτών καυσίμων, και έτσι οποιαδήποτε έκδοση πράσινων ναυτιλιακών ομολόγων είναι πιθανό να θεωρηθεί ως πράσινη πλύση παρά ως γνήσια προσπάθεια από τον εκδότη για να μειώσει το περιβαλλοντικό του αποτύπωμα. Αυτή η μη ελκυστικότητα ενισχύεται περαιτέρω από τα μοναδικά χαρακτηριστικά του κλάδου που οι περισσότεροι γενικοί επενδυτές δεν γνωρίζουν. Δεύτερον, τα αποτελέσματα μπορούν να θεωρηθούν στρεβλά λόγω της κυκλικότητας στη ναυτιλία και του συνολικού αντίκτυπου του Covid-19, πράγμα που σημαίνει ότι εάν οι εκδόσεις πράσινων ναυτιλιακών ομολόγων κάλυπταν έναν ολόκληρο κύκλο ναυτιλίας και δεν επηρεάζονταν από τον Covid-19, θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί μία υπερτίμηση. Περαιτέρω έρευνα ενθαρρύνεται σε αυτό το θέμα, ειδικά καθώς η αγορά πράσινων ομολόγων της ναυτιλίας συνεχίζει να ωριμάζει, καθώς η ύπαρξη πράσινης υπερτίμησης στη ναυτιλία θα παρακινούσε τις ναυτιλιακές εταιρείες να συμμετάσχουν σε εκδόσεις πράσινων ομολόγων, κάνοντας τεράστια βήματα στη μείωση των εκπομπών θερμοκηπίου. The previous decade has seen most industries around the world issuing a large amount of green bonds. One of the reasons is that environmental conscious investors are willing to pay a premium for these bonds, and thus giving the issuer a cheaper way to issue debt, essentially a lower cost of capital. The purpose of this paper is to examine if this green premium exists in the shipping market, which has relatively recently started issuing green bonds, but at a much slower pace than other industries. The methodology used is panel data regression, similar to Kavussanos & Tsouknidis (2014). Our findings suggest that green shipping bonds do not achieve a premium in the market and thus are treated like conventional bonds, signaling the unattractiveness of the industry to the aforementioned pro-environmental investors. We attribute that to two major reasons. Firstly, the nature of the shipping industry makes it unattractive to the environmentally conscious investors, due to it being a major polluter and heavily dealing in fossil fuels, and so any shipping green bond issuance is likely to be seen as greenwashing rather than a genuine attempt by the issuer to reduce its environmental footprint. This unattractiveness is further bolstered by the unique characteristics of the industry that most general investors are not familiar with. Secondly, the results can be considered skewed due to cyclicality in shipping and the overall impact of Covid-19, meaning that if the green shipping bond issuances covered a whole shipping cycle and was not impacted by Covid-19, a premium could have formed. Further research is encouraged on this topic, especially as the shipping green bond market continues to mature, as the existence of a greenium in shipping would motivate shipping companies to engage in green bond issuances, making huge strides in reducing greenhouse emissions.
|
---|