| Περίληψη : | Η δραστηριοποίηση των πολυεθνικών εταιρειών σε άλλες χώρες έχει αυξήσει τον αριθμό των διεθνών αποστολών παγκοσμίως. Ως “expatriates” δεν λογίζονται μόνο όσοι μετακινούνται στο εξωτερικό για να εργαστούν σε θυγατρικές της εταιρείας που ανήκουν, αλλά και εκείνοι που αναλαμβάνουν ατομικά την πρωτοβουλία να εγκατασταθούν σε μια άλλη χώρα, για λόγους καλύτερης διαβίωσης, επαγγελματικών ευκαιριών, αλλά και lifestyle. Ανεξάρτητα από τους σκοπούς και τη διάρκεια παραμονής τους, εγείρεται το ερώτημα για τους παράγοντες που τους επηρεάζουν στην πρόθεση επαναπατρισμού. Με βάση τη θεωρία των παραγόντων «έλξης» - «ώθησης» για παραμονή ή επαναπατρισμό, σκοπός της παρούσας έρευνας είναι διερευνήσει το ρόλο τους στην επιθυμία των “expatriates” να επιστρέψουν στη χώρα καταγωγής τους. Έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 128 “expatriates” από διάφορες χώρες κατέδειξε ότι ο υψηλός βαθμός της ενσωμάτωσης καριέρας και της ενσωμάτωσης στην κοινότητα της χώρας φιλοξενίας μειώνει την πρόθεση επαναπατρισμού. Ωστόσο, η έντονη πίεση και η οικογενειακή ενθάρρυνση από τη χώρα καταγωγής και ενδεχόμενα “shocks” (έκτακτες καταστάσεις) που πιθανώς προκύπτουν αυξάνουν την επιθυμία του “ex-patriate” να επιστρέψει στην πατρίδα του. Η εστίαση σε συγκεκριμένα δημογραφικά στοιχεία έδειξε πως οι νέοι κάτω των 30 έχουν μεγαλύτερη πρόθεση επαναπατρισμού από τους ηλικιακά μεγαλύτερους, ενώ οι παντρεμένοι επιθυμούν την παραμονή τους στη χώρα φιλοξενίας, αποφεύγοντας κάθε σκέψη επιστροφής στη χώρα καταγωγής. Τα ευρήματα της έρευνας αξιοποιούνται από το τμήμα ΔΑΔ μιας εταιρείας, είτε βρίσκεται στη χώρα καταγωγής είτε στη χώρα φιλοξενίας, ώστε να εφαρμόσει τις κατάλληλες πρακτικές, για να επιτύχει τον επαναπατρισμό ή την παραμονή του “expatriate” αντίστοιχα. Ειδικά για μια χώρα όπως η Ελλάδα, που έχει πληγεί από το φαινόμενο της «διαρροής μυαλών» (brain drain), οι εταιρείες οφείλουν να εστιάσουν στους πιο σημαντικούς παράγοντες που αφορούν τους Έλληνες “expatriates”, ώστε να επιτύχουν το “brain gain”, την επιστροφή τους, δηλαδή, στην Ελλάδα.
The presence and the operation of multinational companies abroad has increased the number of international assignments worldwide. “Expatriates” are not only those who move abroad to work in subsidiaries of their company, but also those who individually take the initiative to settle in another country, for better living, professional opportunities and lifestyle reasons. Regardless of the purposes and the duration of their stay, the question arises about the factors that influence them in their intention to repatriate. Based on the theory of “push”-“pull” factors for staying abroad or repatriating, the purpose of this research is to investigate their role in the intention of “expatriates” to return to their home country. Research carried out on a sample of 128 “expatriates” originating from different countries showed that a high degree of career embeddedness and community embeddedness of the host country reduces the intention to repatriate. However, the intense pressure and family encouragement from the home country, as well as possible “shocks” (“jarring events”) that may occur, increase the intention of the “expatriate” to return to the home country. The focus on specific demographics showed that young people under 30 have a greater intention to repatriate than older “expatriates”, while married people intend to remain in the host country, avoiding any thoughts of returning to the home country. The findings of this research are deployed by the HR Department of a company, whether it is located in the home country or in the host country, in order to implement the appropriate practices, to achieve the repatriation or the stay of the “expatriate” respectively. Especially for a country like Greece, which has been affected by the phenomenon of “brain drain”, companies should focus on the most important factors concerning Greek “expatriates”, so as to achieve “brain gain”, namely their return to Greece.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.