| Περίληψη : | Within the post-World War II diplomatic and political environment, two critical intra-national projects were initiated almost in parallel: The creation of a new global platform, in the form of the United Nations, where nations and the establishment of a political and economic set of processes and formal institutions that would lead to the creation of the European Union, which is still on the course to further economic, fiscal, and political integration.This paper examines the interlock of these two international bodies through the evolution of the project for European integration towards a strong and productive engagement of the European Union inside the UN system.Both organizations have been the strongest global proponents of multilateralism, peace, security, and sustainable development but also continuous subjects of criticism for their setup, operation, evolution, effectiveness even to the point of justifying their mere existence in the international stage.However, a calm assessment of post-war international affairs can show that on one side the UN, by promoting multilateralism and working to address important humanitarian and social issues, has played a pivotal role to contain international conflicts and avert another global, open armed confrontation; equally so, Europe in the beginning of the 21st century is more united and integrated economically and politically than it has ever been and the post 2022 severe security challenges, are underlining the need to further forge European unity.Hence, the EU – UN partnership is more than a natural product the two bodies’ role and weight in international affairs; it is rather a necessity to the shaping of modern policies and affairs in a new multi-polar world.
Στο ευρύτερο διπλωματικό και πολιτικό διεθνές περιβάλλον που δημιουργήθηκε μετά τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, δυο κρίσιμες, διεθνείς πρωτοβουλίες δρομολογήθηκαν σχεδόν παράλληλα: Η δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας πλατφόρμας, με τη μορφή των Ηνωμένων Εθνών, και η εγκαθίδρυση ενός συνόλου οικονομικών και πολτικών διαδικασιών που θα οδηγούσαν εντέλει στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία εξακολουθεί στην πορεία της για περεταίρω δημοσιονομική και πολιτκή ενοποίηση.Η παρούσα εργασία, εξετάζει την αλληλεπίδραση αυτών των δυο διεθνών οργανισμών, διαμέσου της εξέλιξης της Ευρωπαϊκής ενοποίησης προς μια ισχυρή και παραγωγική εμπλοκή της Ευρωπαϊκης Ένωσης στα πλάισια του ΟΗΕ.Και οι δυο Οργανισμοί αποτελούν τους ισχυρότερους διεθνείς στυλοβάτες της ειρήνης, της ασφάλειας, της πολυσυλλεκτικότητας και της βιώσιμης ανάπτυξης, αλλά είναι επίσης και διαρκείς στόχοι κριτκής για την σύστασή τους, την λειτουργία τους, την εξέλιξή και την αποτελεσματικότητά τους μέχρι του σημείου της αμφισβήτησης του ρόλου τους και της ύπαρξής τους στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Μολαταύτα, μια ψύχραιμη ανάλυση των διεθνών σχέσεων μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο φανερώνει τη συμβολή του ΟΗΕ στον έλεγχο και περιορισμό των τοπικών συγκρούσεων αλλά και στην αποφυγή ευρύτερων, παγκοσμίας διαστάσης, συρράξεων. Από την άλλη πλευρά η Ευρωπαϊκή ήπειρος στην αυγή του 21ου αιώνα είναι περισσότερο ενωμένη πολιτικά και οικονομικά από οποιαδήποτε άλλη περίοδο στην ιστορία της. Ακόμη και η τρέχουσα σοβαρή πολεμική κρίση στην ανατολική της περιφέρεια υπογραμίζει μάλλον την ανάγκη για βαθύτερη Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.Μέσα από αυτό το πρίσμα, η συνεργσία ΕΕ-ΟΗΕ συνιστά κάτι περισσότερο από ένα προϊόν του διεθνούς ρόλου των δυο οργανισμών. Αποτελεί μάλλον μια ανάγκη για την διαμόρφωση αποτελεσματικών σύγχρονων διεθνών πολιτκών και διακρατικών σχέσεων σε ένα νέο πολυ-πολικό παγκόσμιο περιβάλλον.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.