| Περίληψη : | Το αντικείμενο διερεύνησης αυτής της εργασίας είναι οι προκλήσεις και οι πιθανές επιπτώσεις που σχετίζονται με την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων και άλλων μορφών ενέργειας στις θαλάσσιες ζώνες της Μεσογείου. Εξετάζονται λεπτομερώς τα οικονομικά, περιβαλλοντικά και γεωπολιτικά ζητήματα που πρέπει να ληφθούν υπόψη για την αποτελεσματική διαχείριση των ηπειρωτικών και νησιωτικών θαλασσών, ενώ προτείνονται λύσεις για την αποφυγή ή τη μείωση των αρνητικών επιπτώσεων.Η παρούσα εργασία αναδεικνύει τη σημασία της διεθνούς συνεργασίας και της αποτελεσματικής διαχείρισης των θαλάσσιων πόρων για τη διασφάλιση της βιώσιμης ανάπτυξης και της διατήρησης του περιβάλλοντος στις θαλάσσιες περιοχές, υπό το πρίσμα του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας. Η αύξηση της ελληνικής δικαιοδοσίας στον θαλάσσιο χώρο έχει σημαντικές επιπτώσεις στην αναζήτηση και εξόρυξη υδρογονανθράκων. Η περιοχή της Μεσογείου, πλούσια σε υδρογονάνθρακες, μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην ενίσχυση της οικονομίας της χώρας. Ωστόσο, αυτή η αύξηση δημιουργεί πολλά διεθνή νομικά ζητήματα, καθώς οι υδρογονάνθρακες βρίσκονται σε περιοχές που συνορεύουν με άλλες χώρες. Συνεπώς, είναι αναγκαίο να οριοθετηθούν οι θαλάσσιες ζώνες της Ελλάδας και να καθοριστούν επίσημα υπό το πρίσμα νομικών πλαισίων τα όρια της ελληνικής δικαιοδοσίας.Μια πιθανή λύση είναι η χάραξη οριοθετικής γραμμής βάσει της διεθνούς διαδικασίας οριοθέτησης, που θα προσδιορίζει τις θαλάσσιες ζώνες της Ελλάδας. Ο κανόνας της ίσης απόστασης μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την καθοριστική επίλυση του ζητήματος, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τα νόμιμα συμφέροντα όλων των εμπλεκόμενων χωρών. Το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό. Για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) ακολουθείται μια διαδικασία ελέγχου τριών σημείων. Επιπλέον, ακόμη και για τη χάραξη της λεγόμενης μέσης γραμμής, είναι απαραίτητο πρώτα να καθοριστούν οι ακτές που πρόκειται να οριοθετηθούν. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας και της Τουρκίας. Η ελληνική πλευρά υποστηρίζει ότι η χάραξη της μέσης γραμμής πρέπει να λαμβάνει υπόψη όλα τα νησιά, ενώ η Τουρκία υποστηρίζει ότι η οριοθέτηση πρέπει να γίνει αποκλειστικά μεταξύ των ηπειρωτικών ακτών.Στην περίπτωση Ελλάδας-Τουρκίας, η βασική διαφορά έγκειται στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα νησιά του Αιγαίου και αν αυτά επηρεάζουν τη χάραξη της ΑΟΖ. Η Τουρκία θεωρεί ότι μικρά νησιά κοντά στις τουρκικές ακτές δεν θα πρέπει να έχουν πλήρη δικαιώματα σε ΑΟΖ, ενώ η Ελλάδα επιμένει στην εφαρμογή των διατάξεων της UNCLOS, που προβλέπουν ότι και τα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους. Αυτή η νομική και γεωγραφική πολυπλοκότητα καθιστά δύσκολη την επίτευξη μιας κοινά αποδεκτής λύσης, και για αυτό το θέμα βρίσκεται υπό συνεχή διαπραγμάτευση και δεν έχει επιλυθεί μέχρι σήμερα.Με την πιθανή επίτευξη οριοθέτησης, η Ελλάδα θα μπορεί να ασκήσει τη δικαιοδοσία της στον θαλάσσιο χώρο της με οριοθετημένο τρόπο, ενώ θα διασφαλίζεται η συνεργασία και η ειρηνική επίλυση των διενέξεων με τις γειτονικές χώρες. Με αυτόν τον τρόπο, η αναζήτηση και η αξιοποίηση υδρογονανθράκων θα γίνει με σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και με αμοιβαίο όφελος για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.
The subject of this paper is to explore the challenges and potential impacts associated with the exploitation of hydrocarbons and other forms of energy in marine zones of the Mediterranean Sea. It examines in detail the economic, environmental and geopolitical issues that need to be considered for effective management of continental and island seas, and proposes solutions to avoid or reduce negative impacts.This paper highlights the importance of international cooperation and effective management of marine resources to ensure sustainable development and environmental conservation in marine areas, in the light of international law and the law of the sea. It also underlines the need to develop new technologies and practices that will enable the efficient and responsible exploitation of marine resources for future generations.The increase of Greek jurisdiction in the maritime space has important implications for hydrocarbon exploration and extraction. This area, rich in hydrocarbons, can make a significant contribution to strengthening the country's economy. One possible solution is the drawing of a delimitation line based on the international delimitation process, which would identify the maritime zones of Greece. The rule of equidistance can form the basis for a decisive resolution of the issue, while safeguarding the legitimate interests of all countries involved. The issue is not that simple. The delineation of the continental shelf and the Exclusive Economic Zone (EEZ) follows a three-point assessment process. Additionally, even for the determination of the so-called median line, the relevant coastlines must first be identified. This is not always straightforward, as in the case of Greece and Turkey. Greece maintains that the median line should take all islands into account, while Turkey argues that it should only be drawn between the mainland coasts.With this delimitation, Greece will be able to exercise its jurisdiction in its maritime space in a delimited manner, while ensuring cooperation and peaceful resolution of disputes with neighbouring countries. In this way, the exploration for hydrocarbons will be carried out with respect for international law and to the mutual benefit of all parties involved.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.