| Περίληψη : | Η ΕΕ άρχισε να συμμετέχει σε πολιτικές ασφάλειας και άμυνας από τις αρχές του 1990, αν και στην αρχή σε μια πιο δοκιμαστική βάση. Η μεγαλύτερη επανάσταση στην πολιτική άμυνας πραγματοποιήθηκε το Δεκέμβριο του 1998 όταν Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο σύγκλιναν τις θέσεις τους σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας. Με την ΣτΛ η Ένωση παρέχει μία διασταλτική ερμηνεία στα καθήκοντα του Πέτερσμπεργκ ως προς τη χρήση στρατιωτικών και μη στρατιωτικών μέσων παρόλα αυτά όμως ο έντονα διακυβερνητικός χαρακτήρας και οι εν γένει απροθυμία των κρατών μελών προς ανάπτυξη ουσιαστικών στρατιωτικών δυνατοτήτων με την ταυτόχρονη προσήλωση στο ΝΑΤΟ δεν αφήνουν περιθώρια υψηλής επίδοσης στις διεθνείς κρίσεις. Μετά την πρώτη απόπειρα απόκτησης στρατηγικής κουλτούρας το 2003, κείμενο κατώτερο των προσδοκιών, εκδίδεται η Στρατηγική Αναθεώρηση του 2016, η οποία τονίζει τις απειλές του σύγχρονου κόσμου και την υψηλή στρατηγική ως συνθήκη αναγκαία για τον διεθνή ρόλο της Ευρώπης. Με το BREXIT να αποτελεί έναν ακόμη προβληματισμό, ενισχύονται ταυτόχρονα σε αρχικό στάδιο οι δομές για στρατιωτική συνεργασία και ενεργοποιείται η ωραία κοιμωμένη (PESCO). Θα μπορέσει η Ευρώπη να γίνει ο στρατηγικός παίκτης στο διεθνές πολιτικό σκηνικό, ή μοιραία θα παραμείνει ο οικονομικός γίγαντας από τη μια και ο πολιτικός νάνος από την άλλη; Η απάντηση στο εύλογο αυτό ερώτημα που προκύπτει δεν είναι καθόλου εύκολη διότι ανάμεσα στις επιδιώξεις και φιλοδοξίες για ισχυρή στρατιωτική ισχύς και κοινή διπλωματική δράση και στην διαφορετική κουλτούρα αλλά και στις εθνικές προτεραιότητες το χάσμα είναι ακόμη μεγάλο. Παρόλα αυτά στα παρακάτω κεφάλαια δίνεται η ευκαιρία να ξεδιπλώσουμε τις εξελίξεις στην εμβάθυνση της ΕΕ στο σημείο που εντοπίζεται σήμερα μέσα από τα αίτια που την διαμόρφωσαν.
EU has begun to participate in projects in the fields of security and defense policies since the beginning of the ’90 but at first in a trial period. The French Anglo summit in December 1998 was a real breakthrough since France and the UK have converged in foreign and defense policies issues. Treaty of Lisbon provides the Union with a flexible (broad) interpretation of Petersberg tasks according to the use of military or nonmilitary means. However, the deeply intergovernmental character of those policies, the reluctance of the member states in developing essential military capabilities while the concurrent adherence to NATO structures, do not allow EU to perform highly in managing the international crises. After the EUs first attempt of obtaining a strategic culture in 2003, (actually the text was below the initial expectations), the strategic recension has been published in 2016, in which the threats in the modern world and the fact that a high strategy is a necessary condition for the international role of Europe have been clearly pointed out. BREXIT is also a major concern for the EU, which in a way enforces the military cooperation structures and arouses the ¨sleeping beauty ¨of the Treaty (PESCO). Will Europe be able at last to become the international actor in the international political arena or she will remain an economical giant and a political migid at the same time? The answer to the arguably emerged question is not at all easy because there is a huge gap between the national priorities and the expectations of acquiring mighty military forces / common diplomatic action. However in the following chapters the European integration development will unfold through the causes that have provoked them.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.