| Περίληψη : | Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια έντονη τάση για την χρήση της μεθόδου του project finance ως μια κινητήρια πηγή χρηματοδότησης που δίνει πνοή σε μεγάλης κλίμακας επενδύσεις και κυρίως σε μεγάλα και απαιτητικά έργα υποδομής. Η μέθοδος αυτή ουσιαστικά αποτελεί μια επενδυτική στρατηγική και συγκεντρώνει κάποια ιδιαίτερα διακριτά χαρακτηριστικά τα οποία την καθιστούν μοναδική και την διακρίνουν από τους υπόλοιπους κλασσικούς και συνηθισμένους τρόπους χρηματοδότησης. Μάλιστα το πιο χαρακτηριστικό σημείο της είναι το γεγονός ότι κεφαλαιακή διάρθρωση αποτελείται κυρίως από ένα non-recourse δάνειο υψηλής μόχλευσης. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως η εξυπηρέτηση του δανείου βασίζεται αποκλειστικά στην ικανότητα του έργου να παράγει αξία και χρηματοροές κατά τη διάρκεια λειτουργίας του και όχι στην πιστωτική κατάσταση των αναδόχων του έργου. Παρόλο που η επενδυτική αυτή στρατηγική είναι πλέον ευρέως διαδεδομένη, υπάρχουν σχετικά αντικρουόμενες απόψεις αναφορικά με το πως οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι μπορούν να επηρεάσουν τους όρους του δανείου και πιο συγκεκριμένα το κόστος δανεισμού (επιτόκιο).Η συγκεκριμένη διπλωματική εστιάζει σε αυτό ακριβώς το θέμα ,ενώ ταυτόχρονα διερευνά πώς οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι επηρεάζουν το spread του επιτοκίου δανεισμού. Για τις ανάγκες της έρευνας που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της διπλωματικής χρησιμοποιήθηκαν 4 βάσεις δεδομένων για την κατασκευή του μοντέλου εκτίμησης. Πραγματοποιήθηκαν 4 μοντέλα παλινδρόμησης με το κάθε ένα να εισάγει σταδιακά διαφορετικά επίπεδα μεταβλητών , με στόχο να γίνει το μοντέλο πιο αντιπροσωπευτικό. Στο πρώτο υπόδειγμα εισέρχονται οι μεταβλητές από το επίπεδο του Project Finance, στο δεύτερο υπόδειγμα εισέρχονται και οι μακροοικονομικές μεταβλητές, ενώ η τρίτη παλινδρόμηση περιλαμβάνει και τις θεσμικές μεταβλητές. Τέλος το τέταρτο υπόδειγμα συμπυκνώνει και τις περιβαλλοντολογικές μεταβλητές. Το συμπέρασμα που προέκυψε από την εξαγωγή της έρευνας είναι πως υπάρχει μια αρνητική συσχέτιση μεταξύ των περιβαλλοντικών μελετών και το κόστος δανεισμού. Με άλλα λόγια οι επενδυτές φαίνονται να συμβιβάζονται με το επίπεδο κινδύνου που αντανακλούν οι «ευπαθείς» περιβαλλοντικά και οι ρυπογόνες χώρες και φαίνονται διατεθειμένοι να δανείζουν με χαμηλό περιθώριο επιτοκίου. Άρα λοιπόν συνοπτικά από την εργασία προκύπτει πως το κόστος δανεισμού είναι μικρότερο στις ρυπογόνες χώρες.
Recently it is widely observed that there is a dynamic trend towards using the method of project finance as a major source of funding large-scale and demanding infrastructure projects. The method is essentially an investment strategy and brings together some very distinctive features that makes it unique and distinguish it from the rest of the classical and conventional ways of financing. Indeed, its most characteristic point is the fact its capital structure mainly consists of a non -recourse high leverage loan. This practically means that loan payment is solely based on the ability of the project to generate value during its operation instead of depending on the credit status of the contractors. Although this investment strategy is now widespread, there are relatively conflicting views about how environmental risks can affect the terms of the loan and more specifically the borrowing cost (interest rate). This particular thesis focuses on that issue while also investigates how could possibly the environmental risks affect the loan’s spread. For the purpose of the research,4 databases were used for the valuation model to be built. There were 4 regression models to introduce gradually different levels of variables in order to produce a more representative form of the model. In the first regression the variables from at the level of Project Finance are introduced, whereas the second model entails the macroeconomic variables, while the third regression includes institutional variables. Finally, the fourth regression also includes the environmental variables. The conclusion drawn from the extraction of the research is that there is a negative correlation between environmental factors and the cost of borrowing. In other words, investors seem to be compatible with the level risk that the polluting countries reflect and appear more than willing to lend them at a low interest rate margin. Therefore the conclusion of the thesis is that the polluting countries borrow funds with low interest rate.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.