| Περίληψη : | Η παγκόσμια κοινότητα έχει τα τελευταία χρόνια αναγνωρίσει την ανάγκη για τον περιορισμό των ρύπων οι οποίοι οδηγούν σε περιβαλλοντική καταστροφή. Η προσπάθεια για την μετάβαση της παραγωγικής διαδικασία γίνεται μέσα από τα τρία βασικά εργαλεία της περιβαλλοντικής πολιτικής. Τα εργαλεία αυτά είναι ο περιορισμός των ρύπων μέσω ενός ανώτερου επιτρεπτού επιπέδου μόλυνσης, η υιοθέτηση ενός συστήματος εμπορίας αδειών εκπομπών ρύπων και η επιβολή ενός Πιγκουβιανού (περιβαλλοντικού φόρου). Στην παρούσα μελέτη, αναζητούμε εάν στο πλαίσιο εφαρμογής αυτών των μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος υπάρχουν κίνητρα για συγχωνεύσεις και εξαγορές. Ανακαλύπτουμε πως στις περιπτώσεις όπου ο κρατικός μηχανισμός επιβάλλει περιορισμό των ρύπων μέσω ανώτατου επιπέδου εκπομπών, υπάρχουν κίνητρα συγχωνεύσεων ακόμα και όταν το κόστος που προέρχεται από τον καθαρισμό των υπερβαλλόντων εκπομπών δεν επηρεάζει έντονα την καμπύλη κόστους. Στις περιπτώσεις όπου οι οργανισμοί αγοράζουν τις άδειες που χρειάζονται από μία αγορά αδειών εκπομπών ρύπων και η τιμή των αδειών δίδεται εξωγενώς τότε δεν θα πραγματοποιηθεί συγχώνευση, αντιθέτως όταν η τιμή διαμορφώνεται ενδογενώς τότε υπάρχει ένα παράθυρο της τιμής αυτής για την οποία η συγχώνευση θα επιτευχθεί. Τέλος όταν επιβάλλονται φόροι τότε στην πραγματικότητα θα ισχύσει το παράδοξο των συγχωνεύσεων. Ένα ακόμα γενικό συμπέρασμα το οποίο εξήχθη, είναι πως το ισχυρότερο κανάλι που δίνει κίνητρα για συγχωνεύσεις είναι το κανάλι των ωφελειών αποτελεσματικότητας και προέρχεται από το κόστος του καθαρισμού.
These last years, the worldwide community has acknowledged the need for the reduction of emissions that can lead to environmental degradation. For the attempt for the production growth, there are three basic instruments of the environmental policy. These instruments are, the abatement of the emissions through a maximum emission “cap”, the adoption of an emissions trading system and the implementation of a Pigouvian (environmental tax). In this study, we are searching, if there are merger and acquisition (M&A) incentives in the framework of those measures for environmental conservation. We conclude that there are M&A incentives in the cases the governmental authorities introduce restrictions of emissions through emission ‘”cap”, even if the cost that derives from the cleaning of excess emissions intensively enough affects the cost curve. In case organizations buy the permits they need from the emission permit market and the price of those permits is exogenοus, then a merger is not going to take place. On the contrary, when the price is endogenous and there is a price window, the merger within it will be profitable. Finally, when there is an environmental tax implementation, the merger paradox is in fact in force. Another general conclusion that we came across is that the stronger channel that leads to merger incentives, is the one of the efficiency gains and it originates from the abatement cost.ous and there is a price window, the merger within it will be profitable. Finally, when there is an environmental tax implementation, the merger paradox is in fact in force. Another general conclusion that we came across is that the stronger channel that leads to merger incentives, is the one of the efficiency gains and it originates from the abatement cost.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.