| Περίληψη : | Η συνενοχή της ακίνητης περιουσίας στις οικονομικές κρίσεις έχει αναγνωριστεί τόσο παλιά όσο το South Sea Bubble (Kindleberger (2001)). Προς το τέλος της δεκαετίας του '90, η «ασιατική κρίση» πρόσθεσε πολλές περισσότερες γραφικές απεικονίσεις στην ιστορία των αλληλοσυνδεόμενων πιστωτικών ανθήσεων και τη διόγκωση των τιμών ακινήτων στη συνέχεια, που ακολουθήθηκε από τις συνεχείς και καταστρεπτικές επιδράσεις των παρατεταμένων υφέσεων στην επάρκεια κεφαλαίων στις τράπεζες, τη διαθεσιμότητα πίστωσης, και τη γενική οικονομική ανάπτυξη. Μέσω της τελευταίας δεκαετίας, η επικίνδυνη αλληλεξάρτηση μεταξύ των κύκλων ακίνητων περιουσιών και των οικονομικών συστημάτων έχει τεκμηριωθεί εκτενώς στη λογοτεχνία ακίνητων περιουσιών (για τις γενικές περιλήψεις, δείτε το Renaud (1995), Herring and Wachter (1999), Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (2000), Quigley (2001), Mera and Renaud (2000)). Μεταξύ των ειδικών ακίνητης περιουσίας, υπάρχει ένας δίκαιος βαθμός συναίνεσης ως προς τον τρόπο με τον οποίο η θετική ανατροφοδότηση από τις κτηματομεσιτικές αγορές στο δανεισμό τραπεζών παράγει τους συστημικούς κινδύνους, και πώς εκείνοι οι κίνδυνοι μπορούν να ενισχυθούν με τις αποτυχίες στη διακυβέρνηση τραπεζών ή τον οικονομικό κανονισμό. Ακραία, στην ακίνητη περιουσία έχει δοθεί ένας θεμελιώδης και αρχικός ρόλος στην παρατεταμένη οικονομική κρίση της Ιαπωνίας και την οικονομική στασιμότητα της δεκαετίας του '90 (Mera (2000)).Σαν παρατηρητές για πολύ καιρό της βιομηχανίας ακίνητων περιουσιών, χωρίς τα προσόντα να σχολιάσουμε τη τραπεζική και διεθνή χρηματοδότηση, το αρχικό σημείο ενδιαφέροντός μας είναι ο ίδιος ο κύκλος ακίνητων περιουσιών. Δεδομένου ότι, στις ώριμες οικονομίες, η ακίνητη περιουσία (που καθορίζεται ευρέως για να ενσωματώσει την κατασκευή, τη διαχείριση και τη ροή ενοικίου) μπορεί να αποτελέσει τουλάχιστον το 15% του ΑΕΠ, είναι όπως οποιαδήποτε άλλη σημαντική δραστηριότητα στη βιομηχανία στην οποία οι αποσταθεροποιήσεις της άνθισης και της ύφεσης είναι ανεπιθύμητες. Λαμβάνοντας υπόψη τη συσσωμάτωση και τη μακροπρόθεσμη φύση της επένδυσης σε ακίνητη περιουσία, η κακή τοποθέτηση των πόρων μέσω των εκρήξεων της παράλογης υπεραφθονίας και η μεταγενέστερη υποχρησιμοποίηση μπορούν πράγματι να είναι ιδιαίτερα ανεπιθύμητες. Στον τομέα των ακίνητων, το αρχικό ενδιαφέρον μας είναι η σύνδεση μεταξύ των πληροφοριών και της λειτουργίας της αγοράς. Σ’ αυτό το ζήτημα, αυτό το έγγραφο παίρνει την πολιτική συνταγή που βρίσκεται στο τέλος των περισσότερων προηγούμενων αναθεωρήσεων του θέματος - η πρόταση του καλύτερου ελέγχου και κατανόησης των κτηματομεσιτικών αγορών μπορεί να συμβάλει σημαντικά για να αποφευχθούν οικονομικές κρίσεις στο μέλλον. Το έγγραφο οργανώνεται σε τρία μέρη. Το τμήμα 2 είναι μια συζήτηση για τη σύνδεση των ακινήτων με τη χρηματοδότηση του χρέους. Προορίζεται ως σύνθεση παρά οποιαδήποτε πρόοδο στις υπάρχοντες απεικονίσεις, και καθορίζεται πρώτιστα για να προσδιορίσει εκείνα τα σημεία της διαδικασίας στην οποία οι βελτιωμένες πληροφορίες, σε γενικές γραμμές, να προσφέρουν τα αποτελεσματικότερα εργαλεία αντιμετώπισης. Κατά τη διάρκεια εκείνης της αναζήτησης, κάνουμε επίσης μερικές ευρείες συγκρίσεις της βίας των κύκλων ακίνητων περιουσιών σε μια σειρά αγορών. Το τμήμα 3 αναφέρεται στο «τι είναι να ελεγχθεί» και «πώς μπορούμε αποτελεσματικότερα να ελέγξουμε». Με βάση την εμπειρία πολλών χωρών, εξηγεί πώς ένα αξιόπιστο και οικονομικώς αποδοτικό σύστημα της μέτρησης αποδόσεων και ελέγχου μπορεί να οργανωθεί, και προτείνει πώς ένα τέτοιο σύστημα προσκρούει επάνω στη συμπεριφορά του τομέα των ακινήτων.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.