| Περίληψη : | Στόχος της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιάσει την προσέγγιση για την αντιμετώπιση των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων σύμφωνα με το ρυθμιστικό πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Τραπεζικού Συστήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την χρηματοπιστωτική κρίση των ετών 2009-2012 και να καταδείξει πως συνέβαλε ποιοτικά και ποσοτικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Η εργασία εστιάζει κατά κύριο λόγο στη μεταφορά αυτής της προσέγγισης από την Τράπεζα της Ελλάδος στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα από το 2014 και κυριότερα από το 2016 και έπειτα. Στη συνέχεια περιγράφεται κριτικά η δομή και οι προδιαγραφές που επιβλήθηκαν ρυθμιστικά από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό εποπτείας (SSM) στα πιστωτικά ιδρύματα αναφορικά με την δημιουργία, την λειτουργία και την παρακολούθηση των ειδικών διευθύνσεων διαχείρισης των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων.Προκειμένου να γίνουν αντιληπτές οι αλλαγές τις οποίες επέφερε το Ευρωσύστημα στη διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων στην Ελλάδα χρησιμοποιείται η «μελέτη περίπτωσης» εξυγίανσης ενός ξενοδοχειακού συγκροτήματος από δύο συστημικές τράπεζες, μέσω της μακροχρόνιας ρύθμισης του δανεισμού του. Η μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε για την εκπόνηση της παρούσας διατριβής αφορά ερωτηματολόγιο με ερωτήσεις ανοικτού τύπου, μελέτη περίπτωσης και συμμετοχική παρατήρηση Η εργασία ολοκληρώνεται με τους στόχους του ελληνικού τραπεζικού συστήματος αναφορικά με τα προβληματικά ανοίγματα για το μέλλον, καθώς και τα εργαλεία που δημιουργούνται και θα χρησιμοποιηθούν για την δραστικότερη αντιμετώπιση του προβλήματος. Τα κυριότερα συμπεράσματα τα οποία προέκυψαν από την διατριβή υπογραμμίζουν την δυσκολία που έχει η διαχείριση και η αντιμετώπιση του προβλήματος των ανοιγμάτων σε καθυστέρηση. Επιπλέον η αντιμετώπισή τους μέσω εξυγίανσης των ελληνικών επιχειρήσεων από τα πιστωτικά ιδρύματα προκύπτει πως απέφερε πενιχρό αποτέλεσμα με συνέπεια να έχει πλέον εγκαταλειφθεί ως κύρια επιλογή και οι τράπεζες να υλοποιούν διαγραφές, πωλήσεις και τιτλοποιήσεις δανείων για να εξυγιάνουν τους ισολογισμούς τους.
The aim of this paper is to present the approach to tackling non-performing exposures in accordance with the European Banking Regulatory Framework, as it was after the financial crisis of 2009-2012, and to demonstrate that it has contributed qualitatively and quantitatively to tackling the problem. .The paper focuses mainly on the transfer of this approach from the Bank of Greece to the domestic banking system from 2014 and mainly from 2016 onwards.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.