| Περίληψη : | Η συγκεκριμένη εργασία πραγματεύεται το παράδοξο του χαμηλού συστηματικού κινδύνου, καθώς και το πώς αυτό συνδέεται με το κόστος χρηματοδότησης των τραπεζών στα πλαίσια της ΕΕ. Αρχικά, γίνεται αναφορά στην μελέτη της βιβλιογραφίας και στο πώς διάφορες οικονομικές θεωρίες ερμηνεύουν το γεγονός ότι μετοχές χαμηλού ειδικού κινδύνου μπορεί να έχουν υψηλότερες αποδόσεις συγκριτικά με αυτές μεγαλύτερου beta, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τη βασική γραμμική σχέση κινδύνου-απόδοσης, όπως αυτή περιγράφεται από το CAPM. Το παραπάνω θέμα αποκτά μια ενδιαφέρουσα διάσταση στο χώρο των τραπεζών, καθώς μετά το 2009 η πολιτική αύξησης της κεφαλαιακής τους επάρκειας είχε ως στόχο τη μείωση του κινδύνου τους, με απώτερο σκοπό τη χρηματοδότηση τους από τη κεφαλαιαγορά με χαμηλότερο κόστος. Ωστόσο, αν το παράδοξο του συντελεστή βήτα ισχύει, τότε η αύξηση της κεφαλαιακής τους επάρκειας θα οδηγήσει σε αύξηση υπερβάλλουσας απόδοσης που ζητούν οι επενδυτές και θα επιτευχθεί το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που θα αναμέναμε. Στο δεύτερο μέρος της εργασίας πραγματοποιείται η εμπειρική ανάλυση και εξετάζεται αν το παράδοξο αυτό παρατηρήθηκε στις τράπεζες που συμμετείχαν στο stress test που πραγματοποιήθηκε το 2008 στο πλαίσιο της Ε.Ε. Συλλέχθηκαν οι τιμές κλεισίματος των μετοχών των τραπεζών με μηνιαία συχνότητα για το διάστημα 2004-2020 και υπολογίστηκε το beta και η υπερβάλλουσα απόδοση τους ετησίως,χρησιμοποιώντας ως risk free rate το LIBOR του ευρώ για ένα έτος και τις αποδόσεις του MSCI Europe. Έπειτα, οι τράπεζες ταξινομήθηκαν βάσει του beta τους και εξετάστηκε αν η μέση τιμή του δείκτη a-Jensen είναι χαμηλότερη για τις 10 πρώτες μετοχές με το υψηλότερο beta σε σχέση με τις 10 μετοχές με το χαμηλότερο beta. Τέλος, πραγματοποιήθηκε η ανάλυση ευαισθησίας των αποτελεσμάτων, θέτοντας την τυπική απόκλιση των αποδόσεων των μετοχών ως το μέτρο ειδικού κινδύνου και βάσει αυτού έγινε η ταξινόμηση των μετοχών.
This paper addresses the paradox of low systemic risk, as well as how it relates to the cost of financing banks within the EU. The first part is comprised of the literature review and how the economic theories examine the fact that low-risk stocks may have higher returns compared to higher beta ones, which contrasts with the basic linear risk-return ratio, as described by CAPM. The above issue acquires an interesting dimension in the field of banks, as after 2009 the policy of increasing their capital adequacy aimed at reducing their risk, with the ultimate goal of their financing from the capital market at a lower cost. However, if the paradox of the beta rate holds true, then increasing their capital adequacy will lead to an increase in the excess return demanded by investors and will the opposite result from what we would expect, will be achieved. In the second part of this thesis, the empirical analysis is carried out and it is examined whether this paradox was observed in the banks that participated in the EU stress test that took place in 2008. Closing prices of bank shares with monthly frequency for the period 2004-2020 were collected and their beta and excess yield were calculated annually, using as risk free rate the euro LIBOR for one year and the returns of MSCI Europe. Banks were then ranked based on their beta and examined whether the average value of the a-Jensen index is lower for the first 10 stocks with the highest beta compared to the 10 stocks with the lowest beta. Finally, the sensitivity analysis of the results was performed, setting the standard deviation of the stock returns as the measure of specific risk, instead of beta, and based on this, the shares were classified.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.