| Περίληψη : | Η ανθρωπιστική δράση έχει εξελιχθεί σε ένα πολύ σημαντικό παράγοντα αντιμετώπισης καταστάσεων έκτακτης ανάγκης και παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας κατά τη διάρκεια ένοπλων συρράξεων καθώς και μεταπολεμικών αναπτυξιακών προγραμμάτων. Η διπλωματική εργασία που ακολουθεί εξετάζει τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται μεταξύ διαφόρων ανθρωπιστικών οργανισμών με μη κρατικές ένοπλες ομάδες, σε περιπτώσεις μη διεθνών ένοπλων συγκρούσεων. Στις σύγχρονες συγκρούσεις οι μη κρατικοί δρώντες έχουν αναδειχθεί σε σημαντικούς παράγοντες, καθώς αποκτούν συνεχώς περισσότερη δύναμη και αναπτύσσουν νέες δυνατότητες. Παρά τις αρχές του διεθνούς νομικού πλαισίου που προσδιορίζουν τους ρόλους και τα καθήκοντά τους, το γεγονός ότι στερούνται νομιμοποίησης προκαλεί μερικές φορές σύγχυση σχετικά με τις υποχρεώσεις τους έναντι των αμάχων κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης ή καθεστώτων κατοχής. Ως αποτέλεσμα, κατά τη διάρκεια μιας σύρραξης παρατηρούνται σημαντικές παραβιάσεις του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου και βίαιες πρακτικές εναντίον των πολιτών αλλά και εργαζομένων που συνεισφέρουν με το έργο τους σε αυτές τις συνθήκες. Πολλές ανθρωπιστικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις εργάζονται σε τέτοια ασταθή περιβάλλοντα για να ενθαρρύνουν τη συμμόρφωση των μη κρατικών δρώντων με το νομικό πλαίσιο και να βελτιώσουν τις συνθήκες των αμάχων σε καταστάσεις κρίσης. Αυτή η πρακτική, ωστόσο, χαρακτηρίζεται από μεγάλη πολυπλοκότητα και συχνά παρεμποδίζεται από διάφορους παράγοντες. Η πρόσβαση στις πληγείσες κοινότητες και η αποδοχή από όλα τα μέρη είναι συχνά επικίνδυνη και απαιτητική. Η βιβλιογραφική ανασκόπηση και η εξέταση των διαπραγματεύσεων που πραγματοποιήθηκαν με τους Ταλιμπάν, θα μας βοηθήσουν να εντοπίσουμε τα χαρακτηριστικά των ανθρωπιστικών διαπραγματεύσεων και τους παράγοντες που περιορίζουν το έργο των φορέων που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα.
Humanitarian action has developed into a very important component of the emergency response and frontline relief services in periods of conflict and post-conflict development activities. Τhe following thesis examines the negotiations conducted between various humanitarian actors with non-state armed groups (NSAGs), in cases of non-international armed conflicts. Non-state armed groups have evolved into significant parties in contemporary conflicts, with increasing power and capabilities. Despite the principles of the international legal framework that specify their roles and duties, the fact that they lack legitimacy sometimes causes confusion about their obligations to civilians during conflict or occupation. As a result, major violations of International Humanitarian Law and violent breakouts occur during warfare, harming not only civilians but also aid workers working in these circumstances. In response, many humanitarian organizations and non-governmental organizations work in volatile environments to enhance the NSAGs’ compliance with the legal framework and improve the conditions of people in need during crises. This practice, though, is characterized by great intricacy and is often hampered by a variety of reasons. Access to affected communities and acceptance by all parties is risky and complicated. The literature review and the examination of the negotiations performed with the Taliban will help us identify the characteristics of these efforts and the factors that limit the work of the aid workers.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.