| Περίληψη : | Η απώλεια ζωής, ως απόρροια των ανθρωπιστικών κρίσεων, αποτελεί ένα καθημερινό βίωμα για εκατομμύρια πληθυσμούς. Ωστόσο, πίσω από κάθε δράση βοηθείας της παγκόσμιας κοινότητας, αθέατες μένουν οι ανθρωπιστικές διαπραγματεύσεις στις οποίες προβαίνουν οι ανθρωπιστές, για να αποκτήσουν πρόσβαση σε περιβάλλοντα που με δυσκολία προσεγγίζονται. Η εν λόγω εργασία αποσκοπεί, πρώτον στην αποσαφήνιση των κρίσεων που απαιτούν ανάπτυξη σχεδίων πρόσβασης, εμβαθύνοντας στα προβλήματα που περιορίζουν την παρέμβαση της ανθρωπιστικής δράσης. Δεύτερον, παρέχει αναλυτική περιγραφή των ανθρωπιστικών διαπραγματεύσεων με στοιχεία που λαμβάνονται, τόσο από θεωρητικές προσεγγίσεις, όσο και από διδάγματα κρίσεων που εκτείνονται σε όλο τον κόσμο. Σκοπός της παρούσας εργασίας, είναι η εύρεση χαρακτηριστικών που μπορούν να συνθέσουν ένα ιδανικό μοντέλο διαπραγμάτευσης δομημένο στη βάση διαχείρισης της ανθρωπιστικής κρίσης στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Με βάση τα δεδομένα, οι νέες θεσμικές πολιτικές που επιβάλλουν οι “ένοπλοι δημιουργοί” των κρίσεων, καθιστούν περίπλοκη, αλλά όχι αδύνατη, την ομαδοποίηση κινήσεων που μπορούν να εγγυηθούν σε όλες τις περιπτώσεις την ανθρωπιστική πρόσβαση. Παρόλα αυτά, τα συμπεράσματα που αντλούνται από τα βιώματα διαπραγματευτών πρώτης γραμμής, είναι εκείνα που μπορούν και αποικοδομούν την πολυπλοκότητα των κρίσεων, με φανερές ενδείξεις ότι η ενίσχυση των ικανοτήτων των εκπροσώπων σε συνάφεια της ιδιοσυγκρασίας των συνομιλητών, μπορεί τελικά να σώσει ζωές.
Loss of life as a result of humanitarian crises is a daily experience for millions of people. However, behind every aid action of the global community, the humanitarian negotiations that humanitarians make to gain access to hard-to-reach environments remain invisible. This work aims, first, to clarify the crises that require the development of access plans, delving into the problems that limit the intervention of humanitarian action. Second, it provides a detailed account of humanitarian negotiations with evidence drawn from both theoretical approaches and lessons from crises spanning the globe. The purpose of this work is to find characteristics that can compose an ideal negotiation model structured on the basis of humanitarian crisis management in the Democratic Republic of Congo. Based on the data, the new institutional policies imposed by the "armed creators" of the crises, make it complicated, but not impossible, to group movements that can guarantee humanitarian access in all cases. Nevertheless, the conclusions drawn from the experiences of frontline negotiators are those that can deconstruct the complexity of crises, with clear indications that enhancing the capabilities of representatives in relation to the temperament of interlocutors can ultimately save lives.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.