| Περίληψη : | Αυτή η μελέτη υποστηρίζει ότι ο ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας έχει περιορισμένο ρόλο στην ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική. Οι μεταρρυθμίσεις στη Συνθήκη της Λισαβόνας το 2009 δημιούργησαν μια αναδιαμορφωμένη εκδοχή του Ύπατου Εκπροσώπου της ΕΕ ως δυνητικά ισχυρού παράγοντα που εκπροσωπεί και συντονίζει την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική. Ωστόσο, η ανάλυση δείχνει πώς και γιατί τα κράτη μέλη παρέχουν στους νέους παράγοντες εξωτερικής πολιτικής περιορισμένη διακριτική ευχέρεια στις πρώτες μέρες τους. Ο σκοπός αυτής της μελέτης ήταν να αποκαλύψει τις προϋποθέσεις διακριτικής ευχέρειας των ανώτερων εκπροσώπων. Με τη χρήση της προσέγγισης αντιπροσωπευόμενου- αντιπροσώπου (PA), η μελέτη δείχνει ότι οι αντικρουόμενες προτιμήσεις των κρατών μελών, οι αυστηροί μηχανισμοί ελέγχου, καθώς και η ανεπαρκής συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή περιόρισαν τα περιθώρια ελιγμών του Ύπατου Εκπροσώπου. Τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι η προσέγγιση αντιπροσώπου-πράκτορα μπορεί να αναπτυχθεί περαιτέρω στο μέλλον για να ληφθεί καλύτερα υπόψη η περιορισμένη διακριτική ευχέρεια των παραγόντων σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Με βάση τα ευρήματα, η μελέτη προβάλλει επίσης ορισμένα χαρακτηριστικά ενός «περιορισμένου παράγοντα». Προτείνεται ότι η θέση του Ύπατου Εκπροσώπου έχει τη δυνατότητα να απελευθερωθεί από το καθεστώς του περιορισμένου πράκτορα με την πάροδο του χρόνου και να αποκτήσει αξιοπιστία ως παράγοντα εξωτερικής πολιτικής.
According to this study, the High Representative of the Union for Foreign Affairs and Security Policy represents Europe's foreign policy in a limited capacity. The redesigned High Representative of the Union was established in 2009 as part of the Lisbon Treaty reform as a potentially strong representative and coordinator of European foreign policy. The analysis, however, explains how and why during the first years of the post's existence, the member states gave the new foreign policy player just a small amount of discretion. The study's goal is to make the High Representative's discretionary rules public.Using a principal-agent (PA) approach, the paper demonstrates how the High Representative's flexibility was constrained by the member states' divergent interests, stringent regulatory mechanisms, and insufficient coordination with the European Commission. The results imply that the PA approach can be further enhanced in the future to better explain the agents' restricted choices in areas of foreign policy. The study also suggests a number of qualities of a "constrained agent" based on the data. It is suggested that the position of High Representative may eventually transcend its status as a limited agent and establish credibility as a player in foreign policy.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.