Η επίπτωση και η επιρροή των υβριδικών μοντέλων εργασίας στην δέσμευση των εργαζομένων

Abstract

Αφορμή για την παρούσα έρευνα στάθηκε η ραγδαία εξάπλωση του υβριδικού μοντέλου εργασίας μετά την πανδημία COVID-19, που ανέδειξε πόσο επίκαιρο και σημαντικό έχει γίνει αυτό το μοντέλο. Παρά τη διεθνή συζήτηση, διαπίστωσα ότι ειδικά στην ελληνική βιβλιογραφία υπάρχει κενό όσον αφορά τη σύνδεση της υβριδικής εργασίας με τη δέσμευση των εργαζομένων. Στόχος της διπλωματικής εργασίας ήταν να διερευνήσει αυτή τη σχέση και να συμβάλει στη γεφύρωση του παραπάνω κενού γνώσης. Για τον σκοπό αυτό σχεδιάστηκε ποσοτική έρευνα με τη μέθοδο του ερωτηματολογίου. Το ερωτηματολόγιο στάλθηκε σε τυχαίο δείγμα 500 ατόμων και συλλέχθηκαν 128 έγκυρες απαντήσεις. Τα αποτελέσματα ανέδειξαν ότι το υβριδικό μοντέλο εργασίας ενισχύει σημαντικά τη δέσμευση των εργαζομένων. Οι συμμετέχοντες που είχαν δυνατότητα ευέλικτης εργασίας νιώθουν πιο συνδεδεμένοι με την εργασία τους και παρουσιάζουν μεγαλύτερη αφοσίωση στους στόχους της εταιρίας, ενώ παράλληλα καταγράφεται αύξηση στην παραγωγικότητα και τη συγκέντρωση κατά την εργασία. Επιπλέον, η μείωση του χρόνου μετακίνησης συμβάλλει σε καλύτερη ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Σημαντικό είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν ένιωσαν απομόνωση ούτε διαταραχή στην επικοινωνία, καθώς η χρήση ψηφιακών εργαλείων διατήρησε την ομαλή συνεργασία και ροή πληροφορίας. Πιστεύω πως τα ευρήματα αυτά παρέχουν πολύτιμες κατευθύνσεις στις επιχειρήσεις. Η υιοθέτηση υβριδικού μοντέλου, με κατάλληλες πολιτικές και κουλτούρα εμπιστοσύνης, μπορεί να αποτελέσει στρατηγική επιλογή που ενισχύει τη δέσμευση, την ικανοποίηση και την παραγωγικότητα του ανθρώπινου δυναμικού. Σε θεωρητικό επίπεδο, η μελέτη συμβάλλει στη διεθνή βιβλιογραφία, καλύπτοντας το υπάρχον κενό και προσφέροντας εμπειρικά τεκμήρια από την ελληνική πραγματικότητα για τη θετική συσχέτιση υβριδικής εργασίας και δέσμευσης.This study was inspired by the rapid rise of hybrid work models in the post-COVID-19 era—a shift that has redefined how organizations and employees perceive the modern workplace. While international research on hybrid work is steadily growing, there remains a significant gap in the Greek context, particularly regarding its impact on employee engagement. The purpose of this dissertation was to explore that relationship and to contribute to filling this academic and practical void. A quantitative research design was employed using a structured questionnaire, distributed to a random sample of 500 employees, yielding 128 valid responses. The findings indicate that hybrid work arrangements substantially enhance employee engagement. Respondents who enjoyed flexibility in their work schedules and location reported higher levels of emotional connection, dedication to organizational goals, and overall productivity. Reduced commuting time further contributed to improved work–life balance and psychological well-being. Notably, concerns about isolation or communication breakdowns did not materialize, as digital collaboration tools effectively sustained teamwork and information sharing. These results, in my view, highlight the transformative potential of hybrid work when supported by trust, inclusion, and clear organizational frameworks. Beyond offering flexibility, hybrid models can serve as a strategic lever for boosting engagement, satisfaction, and sustainable performance. From a theoretical perspective, this research adds to the international body of knowledge by providing empirical evidence from the Greek business landscape, underscoring the positive relationship between hybrid work practices and employee engagement.