Ολιστικό μοντέλο προσέγγισης της διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού

Abstract

Στο κεφάλαιο αυτό θα γίνει μια πρώτη παρουσίαση των διαφορετικών Πλαισίων (Τομείς) Δράσης που εμφανίζονται στη καθημερινότητα της ανάληψης ευθυνών και δράσεων των εργαζομένων στους χώρους εργασίας, επιχειρήσεις / οργανισμούς. Η διαμόρφωση των πλαισίων δράσης πραγματοποιείται μέσα από την συνεχή δραστηριοποίηση των εργαζομένων, τις πολυσχιδείς σχέσεις που αναπτύσσονται στους εργασιακούς χώρους, την εμφάνιση των επιμέρους συμφερόντων, τις αλλαγές που επιβάλλει η αγορά αλλά και οι επιδιώξεις των επιχειρήσεων / οργανισμών. Πρόκειται για έναν άλλο τρόπο να προσεγγίσουμε τη διάσταση της διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού στις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς, από αυτούς που έχουν προταθεί έως σήμερα και οι οποίοι εστιάζουν αποκλειστικά στους τρόπους με τους οποίους οι επιχειρήσεις / οργανισμοί επιχειρούν να μεγιστοποιήσουν την απόδοση των εργαζομένων τους. Ο νέος αυτός τρόπος στηρίζεται στην αντίληψη ότι το σύνολο των δράσεων που πραγματοποιούνται καθημερινά στους χώρους εργασίας, ανήκουν σε ξεχωριστά πλαίσια δράσεων τα οποία έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Η απόδοση των εργαζομένων, πλέον, δεν εστιάζεται μονοδιάστατα στο πως θα «παρακινηθούν» οι εργαζόμενοι για να αποδώσουν το σύνολο των ικανοτήτων / δεξιοτήτων που διαθέτουν αλλά στο σύνολο των δραστηριοτήτων / δράσεων που αναλαμβάνουν και κυρίως σε διαδικασίες που εντάσσονται στην οργάνωση και λειτουργία της επιχείρησης / οργανισμού. Προτείνονται τέσσερα πλαίσια (τομείς) δράσεων στους οποίους ανήκει το σύνολο των καθημερινών εργασιακών ενασχολήσεων των εργαζομένων. Οι τομείς (πλαίσια) αυτοί προσδιορίζονται μέσα από ένα σύνολο πέντε διαστάσεων. Οι διαστάσεις αυτές διαμορφώνουν την ιδιαιτερότητα του κάθε πλαισίου (τομέα) δράσης και διαχωρίζουν το κάθε πλαίσιο από τα υπόλοιπα. Το ολιστικό αυτό μοντέλο δίνει τη δυνατότητα να αντιληφθούμε το ανθρώπινο δυναμικό στην ολότητά του (ιδιαιτερότητες, ικανότητες, αδυναμίες, προβλήματα, αντιξοότητες, κλπ.) και όχι εστιάζοντας μονοδιάστατα στις στρατηγικές και τις πολιτικές που θα του δώσουν το έναυσμα (παρακίνηση) για να αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του, όπως κάνουν το σύνολο των θεωριών μέχρι σήμερα. Η «παρακίνηση» αυτή ενσωματώνεται στο κάθε πλαίσιο (τομέα) δράσης και όχι «μόνο» στις πολιτικές παρακίνησης της επιχείρησης / οργανισμού.