Εκπαίδευση και οικονομική μεγέθυνση: η ελληνική πραγματικότητα

Abstract

Σκοπός της παρούσας διατριβής είναι η διερεύνηση της συμβολής της εκπαίδευσης στην οικονομική μεγέθυνση της Ελλάδος. Ειδικότερα, διερευνάται η ύπαρξη του φαινομένου της υπερεκπαίδευσης στην ελληνική κοινωνία. Με τον όρο υπερεκπαίδευση εννοείται η διαχρονική πτώση των αποδοτικοτήτων της εκπαίδευσης εξαιτίας της διαχρονικής αυξήσεως του αριθμού των πτυχιούχων σε σχέση με τη ζήτηση τους. Οι στόχοι της διατριβής συνοψίζονται στα εξής: α) εκτίμηση των ιδιωτικών και κοινωνικών αποδοτικοτήτων της εκπαίδευσης, β) έλεγχο της μη ύπαρξης του φαινομένου της υπερεκπαίδευσης μέσω της υπόθεσης φίλτρου και, γ) εκτίμηση της συμβολής της εκπαίδευσης στο ρυθμό μεταβολής του ΑΕΠ. Ο στόχος (α) διερευνάται μέσω μικροοικονομικής και ο στόχος (γ) μέσω μακροοικονομικής αναλύσεως. Θεωρώ ότι η προσέγγιση αυτή αποτελεί συμβολή της παρούσας διατριβής και επιτυγχάνεται στα πλαίσια ενός υποδείγματος επάλληλων γενεών όπου, η μετάβαση από την μικροοικονομική ανάλυση στην μακροοικονομική προϋποθέτει τον έλεγχο της μη ύπαρξης του φαινομένου της υπερεκπαίδευσης. Τότε και μόνο τότε η εκπαίδευση θα αντανακλά την παραγωγικότητα του ατόμου. Βασική διαπίστωση της διατριβής αποτελεί η μη ύπαρξης του φαινομένου της υπερεκπαίδευσης. Το συμπέρασμα αυτό βρίσκεται σε αντίθεση με τα αποτελέσματα όλων των προηγούμενων σχετικών μελετών (Williams 1965, Bowles 1969, Ψαχαρόπουλος 1973, 1985, Πεσμαζόγλου 1987, Glytsos 1990a, Patrinos 1992). Συνέπεια αυτού είναι η διαχρονική αύξηση της συμβολής της εκπαίδευσης στην οικονομική μεγέθυνση της Ελλάδος.