| Περίληψη : | Εισαγωγή: Η διαδερμική επαναγγείωση de novo βλαβών επί φλεβικών μοσχευμάτων παραμένει μία πρόκληση στο πεδίο της επεμβατικής καρδιολογίας. Η απλή αγγειοπλαστική με μπαλόνι συνδέεται με αυξημένη συχνότητα ενδονοσοκομειακών επιπλοκών (οξύ έμφραγμα με ή χωρίς κύμα Q, υποξεία θρόμβωση, επείγουσα επέμβαση επαναγγείωσης, θάνατος), καθώς και με υψηλή επίπτωση επαναστενώσεων. Η εισαγωγή των παλαιού τύπου, συμβατικών bare metal stents (BMS) συνεισέφερε στην ελάττωση των επιπλοκών και των μείζονων καρδιακών συμβαμάτων. Όμως τα ποσοστά επαναστένωσης παρέμειναν υψηλά, κυμαινόμενα από 20% έως 40%. Προσφάτως εισήχθησαν τα stent τα κεκαλυμμένα με φαρμακευτικές ουσίες, τα drug eluting stents (DES), Στη μελέτη αυτή εξετάζουμε την ασφάλεια και αποτελεσματικότητα της τοποθέτησης DES σε βλάβες φλεβικών μοσχευμάτων, σε ασθενείς με προηγούμενη επέμβαση αορτοστεφανιαίας παράκαμψης, καθώς επίσης και τα μακρυπρόθεσμα αποτελέσματα εμφύτευσής τους όπως αυτά εκφράζονται κατά την κλινική παρακολούθηση. Μέθοδοι: Μεταξύ 22-10-2002 και 02-09-2005, 41 ασθενείς (97.6% άρρενες) αντιμετωπίστηκαν με εμφύτευση 65 BMS, τα 58 σε de novo βλάβες φλεβικών μοσχευμάτων και της έσω μαστικής, και τα 7 σε στενώσεις γηγενών στεφανιαίων αρτηριών, και συγκρίθηκαν με 42 ασθενείς (100% άρρενες) στους οποίους τοποθετήθηκαν 68 DES, τα 56 σε βλάβες μοσχευμάτων και τα 12 σε στενώσεις αυτόχθονων στεφανιαίων αρτηριών. Έγινε καταγραφή όλων των ενδονοσοκομειακών συμβαμάτων καθώς και κλινική παρακολούθηση (μέση τιμή σε μήνες ήταν 23.15 με εύρος 6-38 στην ομάδα BMS, και 21.93 με εύρος 4-38 στην ομάδα DES). Μείζονα συμβάματα κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης θεωρήθηκαν ο θάνατος, το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, η οξεία (υποξεία) θρόμβωση και η οποιαδήποτε επέμβαση επαναιμάτωσης (TLR: στοχευμένη διαδερμική διάνοιξη επαναστενωτικής βλάβης, TVR: στοχευμένη επαναγγείωση στι ίδιο αγγείο με την προηγούμενη αγγειοπλαστική, non-TLR: αγγειοπλαστική σε αγγείο διαφορετικό από την PTCA αναφοράς, CABG εκ νέου γενόμενη: αορτοστεφανιαία παράκαμψη για επαναιμάτωση του μυοκαρδίου). Αποτελέσματα: Οι ασθενείς της ομάδας DES είχαν μεγαλύτερη ηλικία (μέση τιμή 69.9 έτη), συγκριτικά με αυτούς της ομάδας BMS (μέση τιμή 66.49 έτη, p=0.03) καθώς και υψηλότερη επίπτωση σακχαρώδους διαβήτου (52,4% έναντι 24.4% με p = 0.013). Κλινική ή όχι έκφραση νόσου των στεφανιαίων αρτηριών, απουσία ή παρουσία παραγόντων κινδύνου, ιστορικό εμφράγματος μυοκαρδίου, κλάσματος εξωθήσεως μικρότερο του 40% και θέση και εντόπιση της στένωσης καθώς και χαρακτηριστικά αυτής δεν διέφεραν μεταξύ των ασθενών που είχαν λάβει τα παλαιού ή νέου τύπου stent. Το μήκος των stents είχε μία μέση τιμή 16.98 mm για τα BMS και 17.87 mm για τα DES. Χρήση αναστολέων των υποδοχέων ΙΙb/IIIa των γλυκοπρωτεϊνών των αιμοπεταλίων καθώς και των συστημάτων προστασίας από περιφερικές εμβολές ήταν, αντίστοιχα 24.4% και 22% για την ομάδα BMS και 21.4% και 11.9% για την ομάδα ασθενών με την εμφύτευση DES (p = N.S). Η κλινική επιτυχία ήταν 97.7% και για τους δύο πληθυσμούς. Στην ομάδα BMS είχαμε μία υποξεία θρόμβωση (2.4%) και ένα έμφραγμα χωρίς κύμα Q (2,4%), κατά την νοσοκομειακή φάση. Ενώ στην ομάδα DES είχαμε δύο εμφράγματα, ένα με κύμα Q (2.4%), και ένα non-Q (2.4%). Σαν non-Q έμφραγμα ορίσαμε την τιμή CPK-MB > 18mg/dL. Και στους τέσσερις ανωτέρω ασθενείς και των δύο ομάδων, που εκδήλωσαν κάποια ενδονοσοκομειακή επιπλοκή δεν είχε χρησιμοποιηθεί κάποιο από τα συστήματα προστασίας από περιφερικές εμβολές (protection devices). Δεν υπήρχαν διαφορές ως προς την θανατηφόρο έκφραση (2.4% έναντι 0%, p=N.S), έμφραγμα του μυοκαρδίου (2.4% έναντι 4.9%, p=N.S), εμφάνισης ή επιδείνωσης στηθάγχης (38.1% έναντι 31.7%, p=N.S), επεμβάσεων επαναιμάτωσης TLR (7.1% έναντι 4.9%, p=N.S) ή οποιασδήποτε επέμβασης επαναιμάτωσης συνολικά (19% έναντι 12.3%, p=N.S), στις ομάδες ασθενών των DES και BMS αντίστοιχα. Η ελεύθερη επιβίωση από μείζονα καρδιακά συμβάματα, όπως αρχικώς ορίσθηκαν, ήταν αντιστοίχως, 78.6% για την ομάδα ασθενών DES και 85.4% για την ομάδα BMS, με p=N.S.Συμπεράσματα: Η εμφύτευση φαρμακευτικών stent σε βλάβες των φλεβικών μοσχευμάτων είναι συνυφασμένη με όμοια ενδονοσοκομειακά και μακρυπρόθεσμα αποτελέσματα συγκρινόμενη με την εμφύτευση των παλαιού τύπου stents. Η συχνότερη χρησιμοποίηση των συστημάτων προστασίας από περιφερικές εμβολές ίσως να μειώσει και τη συχνότητα εμφραγμάτων του μυοκαρδίου, που παρατηρήθηκαν κατά τη νοσοκομειακή φάση.
Objective: Percutaneous Coronary intervention (PCI) in patients (pts) with a history of previous coronary artery bypass grafting (CABG) is associated with an increased rate of subsequent adverse events. Encouraging results with the use of the drug-eluting stent (DES) have been recently presented in pts with coronary artery disease (CAD). In this observational, single center study we assess the short-and-long-term results of DES in pts with prior history of CABG. Methods: Between October 22 2002 and September 2 2005, 42 consecutive pts (male 100%) that had been treated with DES were compared with 41 consecutive pts (male 97.6%) treated with bare metal stent (B.S). The in-hospital results and clinical outcome during follow up (23.15 months in average for pts with BMS vs 21.93 months in average for pts with DES) were obtained.Results: Compared with BS, pts treated with DES were older (average in years 69.90 vs 66.49 years, p = 0.03 ) and had a higher incidence of diabetes mellitus (52.4% vs 24.4%, p=0.013). Clinical presentation of CAD, risk factor profile, history of myocardial infarction (MI), ejection fraction < 40% , and stenosis location and characteristics were not different between DES and BS pts. PCI was performed to dilate 56 saphenous vein grafts (SVG) and 5 arterial condults using 63 sirolimus (92.6%) or 5 paclitaxel (7.3%) DES ; in the BS group PCI was performed in 58 SVG and 5 arterial conduits. In addition 12 native vessels were dilated in the DES and 7 in the BS group. The stent length was in average 17.87 mm in the DES compared to 16.98 mm in the BS (p=0.305=N.S). There were no differences in the number of SVG treated or numder of stents implanted/pt or graft in the two groups. Use of IIb/IIIa inhibitor and distal embolization protection device were 21.4% and 11.9% in the DES and 24.4% and 22% in the BS pts (p=N.S). The clinical success rate (angiographic success without death, Q-wave MI, emergency CABG or subacute thrombosis [SAT]) was 97.7% for both groups (p=N.S). In the BS group there was one (2.4%) SAT and one (2.4%) non-Q-wave MI (defined as increases of CK-MB>18 mg/dL) and in the DES group one (2.4%) Q-wave MI and one non-Q-wave MI (2.4%). In all that cases PCI performed without distal embolization protection devices. Clinical follow up was obtained in all pts in both groups. There were no differences in death (3% vs 0%, p=N.S), M.I (2.4% vs 4.9%, p=N.S), appearing of angina (38.1% vs 31.7%, p=N.S) or any revascularization (19% vs 12.2%, p=N.S) in the DES and BS group of pts and the event free survival was 78.6% and 85.4%, respectively (p=N.S).Conclusions: The implantation of DES in pts with SVG lesions is associated with similar in-hospital and long-term results compared to those treated with BS. Increased utilization of distal embolization protection devices might reduce the peri-procedural rate of MI.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.