Implied cost of capital and accounting conservatism

Abstract

In this paper, we illuminate the importance of accounting conservatism adjustments when estimating the implied cost of capital (ICC) with the Residual Income Valuation (RIV) and the Abnormal Earnings Growth (AEG) model. Specifically, we adjust for three main limitations in the research of ICC, that is, accounting conservatism, analyst over-optimism, and the degrees of freedom problem (i.e. different forecasting horizons), and compare their effects. We show that, after conservatism adjustments in either model, the correlation and the explanatory power of ICC for realized returns exhibit a substantial improvement. However, we find that the adjustment for analyst bias generates immaterial changes, while the adjustment for the degrees of freedom problem yields mixed results. Contrary to expectations, the adjustments do not align the estimated ICCs from the two models but make them to diverge more. Finally, the ICC from the AEG model outperforms its counterpart from the RIV model either with or without the adjustments.Σε αυτήν την εργασία, αναδεικνύουμε τη σημασία των προσαρμογών για τη λογιστική συντηρητικότητα κατά την εκτίμηση του εσωτερικού κόστους κεφαλαίου μέσω του μοντέλου αποτίμησης υπολειπόμενων κερδών και του μοντέλου αποτίμησης υπερκερδών. Συγκεκριμένα, προβαίνουμε σε προσαρμογές για τρεις κύριους περιορισμούς που προτάσσονται στην έρευνα σχετικά με το εσωτερικά εκτιμώμενο κόστος κεφαλαίου, δηλαδή τη λογιστική συντηρητικότητα, την υπεραισιοδοξία των αναλυτών και το πρόβλημα των βαθμών ελευθερίας (δηλαδή, των διαφορετικών χρονικών οριζόντων πρόβλεψης), και συγκρίνουμε τις επιδράσεις τους. Δείχνουμε ότι, μετά τις προσαρμογές για τη συντηρητικότητα σε οποιοδήποτε από τα δύο μοντέλα, η συσχέτιση και η ερμηνευτική ισχύς του εσωτερικά εκτιμώμενου κόστους κεφαλαίου με τις πραγματοποιηθείσες αποδόσεις βελτιώνεται σημαντικά. Ωστόσο, διαπιστώνουμε ότι η προσαρμογή για την προκατάληψη των αναλυτών οδηγεί σε αμελητέες αλλαγές, ενώ η προσαρμογή για το πρόβλημα των βαθμών ελευθερίας αποφέρει μεικτά αποτελέσματα. Αντίθετα με τις προσδοκίες, οι προσαρμογές δεν ευθυγραμμίζουν τις εκτιμώμενες τιμές του εσωτερικά εκτιμώμενου κόστους κεφαλαίου από τα δύο μοντέλα, αλλά τις κάνουν να αποκλίνουν ακόμη περισσότερο. Τέλος, το εσωτερικά εκτιμώμενο κόστος κεφαλαίου που προκύπτει από το μοντέλο των υπερκερδών υπερέχει έναντι εκείνου από το μοντέλο των υπολειπόμενων κερδών, με ή χωρίς τις προσαρμογές.