Επίδραση των μεθόδων ευέλικτης (agile) και παραδοσιακής (waterfall) διοίκησης έργου στην αντιλαμβανόμενη απόδοση ομάδων μηχανικών λογισμικού: μία συγκριτική μελέτη

Abstract

Η παρούσα έρευνα εξετάζει την επίδραση των μεθοδολογιών διαχείρισης έργων – Agile, Waterfall και Hybrid – στην αντιλαμβανόμενη απόδοση και εργασιακή ικανοποίηση των ομάδων ανάπτυξης λογισμικού. Η έρευνα βασίστηκε σε ποσοτική ανάλυση δεδομένων που συλλέχθηκαν μέσω ερωτηματολογίων από 149 επαγγελματίες του κλάδου, οι οποίοι κλήθηκαν να αξιολογήσουν την εμπειρία τους αναφορικά με την αποτελεσματικότητα των διαφορετικών προσεγγίσεων. Το ερευνητικό πλαίσιο διαμορφώθηκε από δύο βασικά ερωτήματα: (1) Πώς επηρεάζει η επιλογή της μεθοδολογίας διαχείρισης έργου την αντιλαμβανόμενη απόδοση των ομάδων ανάπτυξης λογισμικού; (2) Ποιες είναι οι διαφορές στην αντιλαμβανόμενη απόδοση και εργασιακή ικανοποίηση μεταξύ των μεθοδολογιών Agile, Waterfall και Hybrid; Για τη διερεύνηση αυτών των ερωτημάτων, χρησιμοποιήθηκε ένα διασταυρούμενο ερευνητικό σχέδιο (cross-sectional design), το οποίο επέτρεψε τη σύγκριση μεταξύ των μεθοδολογιών σε πραγματικά περιβάλλοντα εργασίας. Τα αποτελέσματα της έρευνας αποκάλυψαν σημαντικές διαφορές στην απόδοση και την εργασιακή ικανοποίηση μεταξύ των ομάδων που ακολουθούν τις τρεις μεθοδολογίες. Η Agile προσέγγιση έδειξε υψηλή ευελιξία, βελτίωση της συνεργασίας και ταχύτερη προσαρμογή στις αλλαγές, γεγονός που οδήγησε σε μεγαλύτερη εργασιακή ικανοποίηση. Ωστόσο, η έλλειψη δομής και η συνεχής αλλαγή φάνηκαν να επηρεάζουν αρνητικά την προβλεψιμότητα και τη σταθερότητα των έργων. Αντίθετα, η Waterfall μεθοδολογία, με την αυστηρή δομή και τις προκαθορισμένες φάσεις της, προσέφερε σταθερότητα, υψηλότερη ακρίβεια στον προγραμματισμό και λιγότερη αβεβαιότητα, ενώ οι ομάδες που την εφάρμοσαν ανέφεραν μεγαλύτερη συνοχή και προβλεψιμότητα στην απόδοση. Η Hybrid προσέγγιση, η οποία συνδυάζει χαρακτηριστικά των δύο προηγούμενων μεθοδολογιών, φάνηκε να λειτουργεί ως ενδιάμεσο μοντέλο, με την ικανότητα να προσαρμόζεται στις ανάγκες συγκεκριμένων έργων, αλλά παρουσίασε προκλήσεις ως προς τη διαχείριση των απαιτήσεων και τη συνοχή της ομάδας. Ειδικότερα, η ανάλυση των δεδομένων έδειξε ότι η επιτυχία της Hybrid προσέγγισης εξαρτάται από την εμπειρία των επαγγελματιών και την ικανότητα των οργανισμών να ενσωματώσουν ευέλικτα στοιχεία χωρίς να διαταράξουν τη δομή του έργου. Η ανάλυση των U-tests έδειξε ότι η Waterfall μέθοδος υπερέχει στη σαφήνεια επιχειρησιακών στόχων και στη συνοχή των ομάδων, ενώ η Agile ενισχύει την ταχύτητα προσαρμογής και την επικοινωνία μεταξύ των μελών της ομάδας. Από την άλλη, η Hybrid μεθοδολογία εμφάνισε υψηλή διακύμανση στα αποτελέσματα, γεγονός που καταδεικνύει ότι η αποτελεσματικότητά της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την οργανωσιακή κουλτούρα και τη φύση του έργου. Η έρευνα επιβεβαιώνει ότι καμία μεθοδολογία δεν είναι απόλυτα ιδανική για όλα τα έργα. Η επιλογή της βέλτιστης προσέγγισης πρέπει να βασίζεται σε παράγοντες όπως η πολυπλοκότητα του έργου, η τεχνολογική ωριμότητα, οι απαιτήσεις προσαρμοστικότητας και η δυναμική της ομάδας. Η έρευνα συμβάλλει στη βιβλιογραφία για τη διαχείριση έργων ανάπτυξης λογισμικού και παρέχει χρήσιμες πρακτικές κατευθύνσεις για την επιλογή της κατάλληλης μεθοδολογίας.

This research examines the impact of project management methodologies - Agile, Waterfall and Hybrid - on the perceived performance and job satisfaction of software development teams. The research was based on a quantitative analysis of data collected through questionnaires from 149 industry professionals, who were asked to rate their experience regarding the effectiveness of the different approaches. The research framework was shaped by two main questions; (1) How does the choice of project management methodology affect the perceived performance of software development teams? (2) What are the differences in perceived performance and job satisfaction between Agile, Waterfall and Hybrid methodologies? To investigate these questions, a cross-sectional research design was used to allow for a comparison between methodologies in real work environments. The results of the study revealed significant differences in performance and job satisfaction between the groups following the three methodologies. The Agile approach showed high flexibility, improved collaboration and faster adaptation to change, which led to higher job satisfaction. However, the lack of structure and constant change seemed to negatively affect the predictability and stability of projects. In contrast, the Waterfall methodology, with its rigorous structure and predefined phases, offered stability, higher accuracy in planning and less uncertainty, and teams that applied it reported greater consistency and predictability in performance. The Hybrid approach, which combines features of the two previous methodologies, appeared to work as an intermediate model, with the ability to adapt to the needs of specific projects, but presented challenges in terms of requirements management and team cohesion. In particular, analysis of the data showed that the success of the Hybrid approach depended on the experience of the practitioners and the ability of the organizations to incorporate flexible elements without disrupting the project structure. Analysis of U-tests showed that the Waterfall method excels in clarity of business objectives and team cohesion, while Agile enhances speed of adaptation and communication among team members. On the other hand, the Hybrid methodology showed high variance in the results, indicating that its effectiveness is highly dependent on the organizational culture and the nature of the project. The research confirms that no methodology is absolutely ideal for all projects. The choice of the optimal approach should be based on factors such as project complexity, technological maturity, adaptability requirements and team dynamics. The research contributes to the literature on software development project management and provides useful practical guidance for selecting the appropriate methodology in professional environments.